Rozdział 42:

Dziś wielki dzień dla Bartka i Ali już o 10:00 byłam w domu Alicji.

- Boję się że się wywalę.-powiedziała z uśmiechem Alicja.

- Spokojnie Bartek ci na to nie pozwoli.-uśmiechnęła się Jula.

- Ej Ber co siedzisz tak cicho?-zapytała Ala.

- Co mówiłaś coś do mnie?-zapytałam.

- Nie nic takiego to co wbijamy się w suknię.-pomogłyśmy jej ja założyć,włosy też miała pięknie zrobione i przyszedł czas żebym ja też się jakoś ubrała.

 

W łazience zrobiłam piękny makijaż i ułożyłam moje krótkie włosy.

- Boże Ber jak ty ślicznie wyglądasz.-przytuliła mnie Jula.

- Dzięki,w końcu muszę jakoś wyglądać to ślub mojego brata.-zeszliśmy na dół gdzie był już Bartek z rodzicami i Michał ze Zbyszkiem.Szybkie błogosławieństwo i jechaliśmy do kościoła.Musiałam siedzieć z przodu zaraz koło Michała który prowadził.Nie odezwałam się do niego ani słowem tylko gadał z Bartkiem i Alą.W kościele cały czas zerkałam na Kaśkę i zastanawiałam się co ona ma a czego ja nie mam.Nadeszła piękna chwila przysięgi.

- Ja Bartosz biorę ciebie Alicjo za żonę i ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że cię nie opuszczę aż do śmierci. Tak mi dopomóż Panie Boże wszechmogący w Trójcy Jedyny i wszyscy święci.-pojedyncza łza spłynęła po moim policzku.

- Ja Alicja biorę ciebie Bartoszu za męża i ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że cię nie opuszczę aż do śmierci. Tak mi dopomóż Panie Boże wszechmogący w Trójcy Jedyny i wszyscy święci.-biło od nich takie szczęście że powinno każdego zarazić ale mnie by nie złapało.Później młodzi założyli sobie obrączki i po podpisaniu papierów wyszliśmy z kościoła,gdzie oczywiście wiele wiele życzeń,po godzinie mogliśmy wreszcie ruszyć do restauracji gdzie miało odbyć się wesele.Ale musiał wrócić do kościoła bo zapomniałam żakietu.Gdy weszłam do samochodu Michał musiał oczywiście skomentować.

- Dłużej się nie dało?-zapytał.

- Trzeba było jechać złapałabym stopa.-powiedziałam.

- Możecie przestać,Michał jedź.-powiedziała Ala.Odwróciłam głowę w stronę okna i się nie odzywałam.Gdy dotarliśmy do lokalu,rodzice powitali gości chlebem i wodą.Później oczywiście wszyscy zaśpiewaliśmy sto lat i zaczęła się zabawa.

-Zapraszamy państwo młodych do pierwszego tańca.-patrzyli sobie w oczy nie liczyło się dla nich nic,ale to co się później działo zaskoczyło mnie.- A teraz do młodych dołączają świadkowie.-no zamurowało mnie.Nie chciałam robić scen i podeszłam do Michała który stał na parkiecie,miałam wrażenie że był z tego zadowolony.Zaczęliśmy tańczyć.

- Chciałem cię przeprosić za moje zachowanie pod kościołem.-szepnął a mnie przeszedł dreszczyk od którego moje serce zaczęło mocniej bić.

- Nie to ja przepraszam ale wiesz jestem zestresowana w końcu pierwszy raz jestem świadkiem na ślubie.-uśmiechnęłam się.Muzyka się skończyła,ja ruszyłam do stolika a Michała porwała Kaśka która na chama zaczęła go namiętnie całować.Ubrałam swój żakiet i wyszłam na zewnątrz.Patrzyłam w niebo i zastanawiałam się co jest ze mną nie tak.

- Tu jesteś.-powiedziała Alicja,a ja szybko wytarłam łzy spływające po moich policzkach.

- A jestem wiesz tak troszkę gorąco i musiałam się przewietrzyć.

- Dlaczego płaczesz?-zapytała.

- Nie cieszę się że jesteście szczęśliwi,a w ogóle to miło być takim świadkiem.-uciekałam od tematu.

- Ber ale to nie ma.....-przerwał jej Marcin jej kuzyn.

- Przepraszam że przeszkadzam ale Paweł szuka cały czas mamy-zaśmiał się.Alicja się także uśmiechnęła i pociągnęła mnie za rękę do środka,gdzie od razu zostałam porwana do tańca przez Bartka.Trafiałam z rąk do rąk.Nogi bolały mnie niemiłosiernie więc usiadłam sobie.

- Cześć Berenika.-powiedziała do mnie Kaśka.

- Cześć.-odpowiedziałam.

- Posłuchaj nie chcę cię obrazić ale nie próbuj nic wymyślać do Michała,on jest mój tak jak ci to mówiłam.

- Wiesz jesteś żałosna,czemu nie powiesz tego przy Michale?-zapytałam.

- On już cię nie kocha.A poza tym daj sobie spokój.-powiedziała i poszła.Było mi strasznie przykro.

- Ber posłuchaj Alicja mówi żebyśmy poszli po kwiaty dla rodziców.-przyszedł do mnie Michał.

- Tak,ale wiesz ja pójdę sama.-powiedziałam.

- Nie pozwolę ci nosić sama kwiatów.-powiedział i pociągnął mnie na zaplecze.Nagle nie wiem co się mi stało postanowiłam go zapytać o jego uczucia.

- Wiesz myślałam że będziesz o mnie walczył,a ty od razu poszedłeś do innej.-wykrzyczałam.

- Co?-odwrócił się do mnie.

- To co słyszałeś,co ona ma?

- Ber sama powiedziałaś że mamy zostać przyjaciółmi i żebym sobie życie ułożył.-powiedział patrząc w podłogę.

- Myślałam ze będziesz walczył o nas,ale lepiej iść na łatwiznę.-powiedziałam i zabrałam kwiaty i popędziłam na salę.Zabawa trwała w najlepsze można powiedzieć że byłam jedyna osobą,która przyszła bez towarzysza.Więc zostało mi tańczenie tylko z wszystkimi dziećmi na sali.Nim się zorientowałam nadszedł czas na oczepiny,ale przed tym podziękowania dla rodziców.

- Dobrze więc zaczynamy oczepiny,na samym początku wybierzmy nową parę młodą.-powiedział organizator.Pomogłam oczepić Ali welon i później zeszłam na bok.- Ale pani świadek także łapie welon.-podeszłam do koła i zaczęła grać muzyka.Nie miałam najmniejszej ochoty na jego łapanie,ale welon sam wybrał i jakimś dziwnym trafem wylądował w moich rękach.- No to pani świadek welon przeznaczony.-wszyscy się zaśmialiśmy.-No to czas na pana młodego.-to był jakiś żart Michał złapał krawat,to wszystko jakieś ukartowane.Podeszłam do niego i zaczęła grać moja piosenka.Zaczęłam się śmiać,ale jak się bawić to na całego.Wzięłam swoją marynarkę i zaczęłam nią kręcić ruszając biodrami w rytm muzyki.Michał dotrzymywał mi kroku i w tedy na chwilę zapomniałam o rzeczywistości.

- No proszę bardzo taneczna para młoda to co teraz powinni zrobić?

- Gorzko gorzko.-zaczęli wszyscy krzyczeć,troszkę się zaczerwieniłam.Michał do mnie podszedł i pocałował w policzek,ale bardzo blisko ust.Taki niewielki dotyk jego ust a na mojej twarzy zagościł uśmiech.Później oczywiście tort i znów zabawa.
Z tego wszystkiego wyszłam na taras,ale tam miałam nieprzyjemną sytuację.

- Michał a ty coś do mnie czujesz?-zapytała Kaśka,stanęłam w miejscu i postanowiłam troszkę podsłuchać.

- Kotku ty jesteś dla mnie najważniejsza.

- A Berenika?-zapytała.

- Ona....-troszkę się zawahał.-Nic dla mnie nie znaczy teraz jesteś ty.-powiedział,a mnie cholernie zabolały jego słowa.Nie czekając długo wzięłam swój żakiet i poszłam do hotelu nikomu nic nie mówiąc.

Oczami Alicji:

- Dobrze wszystkich proszę na środek parkietu.-powiedział organizator,więc chwyciłam Bartka za rękę i poszliśmy.- Państwo młodzi chcieliby coś przekazać.-dostaliśmy mikrofon i zaczęłam mówić.

- Chcieliśmy podziękować wszystkim za przybycie że byliście z nami w ten najważniejszy czas,ale najbardziej chcemy podziękować naszym świadkom.Michał,Berenika możemy was prosić.-dołączył do nas Michał,ale Ber nigdzie nie było.

- Berenika chodź do nas.-powtórzyłam.Julka pokazała mi że nie ma jej rzeczy.-Przepraszam.-powiedziałam i poszłam z Julką do niej zadzwonić.

- Halo?-zapytała zapłakanym głosem.

- Ber gdzie ty jesteś?-zapytałam.

- Ja mam dosyć tego życia,kocham go tak bardzo.-łkała.

- Skarbie gdzie jesteś?

- W hotelu przepraszam ale nie mogłam tam zostać.

- Nie płacz,już do ciebie jadę.-powiedziała Jula i się rozłączyła.

- Dobra powiedz Zbyszkowi że musiałam jechać,ona kogoś potrzebuje.-powiedziała i poleciała.Strasznie się o nią martwię zmieniła się.

Oczami Bereniki:

Siedziałam na łóżku i płakałam,nie potrafiłam opanować łez,jego słowa cholernie mnie zabolały.Nagle do pokoju wpadła Julka.

- Ber słonko.-przytuliła mnie.

- Miałaś rację,mogłam mu uwierzyć i tego by nie było.-powiedziałam.

- Nie płacz już proszę,posłuchaj wszystko się ułoży,obiecuję Ci.-z tego całego wesela i łez byłam tak zmęczona że nie wiem kiedy zasnęłam.....

I mamy kolejny :) Jak wam się podoba,troszkę on mi nie wyszedł,ale mam nadzieję że wam się spodoba.No to tylko do piątku czekać na mecz.

Czy Ber i Michał kiedyś się zejdą????

Zapraszam na kolejny w piątek,dziękuję za komentarze i zachęcam do dalszego komentowania.

Pozdrawiam Aga