Rozdział 37:

Dwa dni później:

Wszystko spakowane i dopięte na ostatni guzik.Stoję właśnie na lotnisku i czekam na mój samolot.Jest Michał,Jula,Zbyszek,Bartek z Alicją,rodzice i Kubuś.Będę za nimi tęskniła ale jak jest szansa to trzeba ja wykorzystać.

- Pasażerowie lotu nr 125. proszeni o przyjście do stanowiska odpraw.Dziękuję.-usłyszałam,czyli to mój samolot.

- Bereniko jesteś gotowa?-zapytał lekarz.Wstałam i pożegnałam się z wszystkimi.

- Nie zapomnij o mnie.-powiedziałam i przytuliłam Michała.

- O tobie słonko nigdy.Leć bo nie zdążysz na samolot.-pocałowałam go i poszłam za lekarzem.Kiedy usiadłam w samolocie na swoim miejscu poczułam tą pustkę i zaczęłam płakać,ze zmęczenia zasnęłam.

- Wstawaj już jesteśmy.-powiedział pan Jarek.

- Już o musiałam przespać cały lot.-uśmiechnęłam się.Wysiedliśmy z samolotu i na lotnisku czekał na nas mój rehabilitant.Nie powiem dość młody bo miał około 25 lat,nawet ładny,ale ja mam Michała i jest o 100 razy lepszy.

- Witajcie nazywam się Damian i będę twoim rehabilitantem.

- Cześć Berenika,ale możesz mi mówić Ber.-podałam mu rękę.Później przywitał się z panem Jarkiem i pojechaliśmy do ośrodka w którym będą przeprowadzane rehabilitacje,ale i także tam mam pokój.Można powiedzieć że to takie coś jak Spała.

- Dobra to twój pokój,teraz do spania bo jutro od 8:00 zaczynamy ćwiczenia.-powiedział Damian.

- Dzięki to dobranoc.-weszłam do pokoju i zadzwoniłam do rodziców że już jestem.Postanowiłam zadzwonić też do Michała.

- Halo?-zapytał.

- Cześć skarbie,już przyjechałam do ośrodka.-powiedziałam.

- To bardzo się cieszę,tęsknię za tobą.-zaśmiał się.

- Ja za tobą też,spokojnie minie szybciej niż myślisz,zaraz masz zgrupowanie więc czas szybko minie.-pogadaliśmy około godziny i poszłam spać w końcu od jutra ćwiczenia.

- Ber wstawaj.-usłyszałam na sobą głos,ale nie zwróciłam na to uwagi i dalej poszłam spać.- Nie tak nie będzie.-znów usłyszałam a kilka sekund później poczułam na sobie kubek zimnej wody.

- Co ty robisz człowieku?-krzyknęłam na Damiana.

- Tak w Stanach budzi się osoby spóźniające się na rehabilitację.-powiedział.

- To która godzina?-zapytałam zrywając się z łóżka.

- Jest 8:10.Miałaś być w salce o 8:00.

- Już daj mi się ubrać i zaczynamy.-pobiegłam do łazienki i się ubrałam.

 

I tak było prawie codziennie.Dni mijały mi strasznie szybko,ale gdybym spodziewała się tego co się stanie to nigdy bym tu nie przyjechała.

Dwa miesiące później:

Dziś miałam mieć pierwszy trening z dziewczynami które tańczą na meczach.Damian stwierdził że czas wypróbować nogi.Wszystko było genialne żaden skok czy gwałtowniejszy ruch nie spowodował bólu.Byłam zachwycona i postanowiłam wrócić do Polski tydzień wcześniej.Tylko nagle dostałam dziwnego Sms'a od Michała:

Przepraszam że mówię ci to w taki sposób,ale nie potrafię już z tobą być.Może to przez ten twój wyjazd?Uważam że lepiej będzie kiedy zakończymy nasz związek i zostaniemy przyjaciółmi.

Michał

 

To był dla mnie cios w samo serce.Nie mogłam uwierzyć że tak jest napisane w tej wiadomości.Od razu zaczęłam płakać i dzwonić do Michała,ale bardziej zdziwiło mnie to że jego telefon odebrała jakaś dziewczyna.

- Słucham?-zapytała.Nie miałam odwagi się odezwać i rozłączyłam połączenie.Spakowałam swoje rzeczy i postanowiłam wrócić do Polski mimo wszystko.Razem z panem Jarkiem podziękowaliśmy Damianowi za pomoc i wróciliśmy wreszcie na ziemię ojczystą.

Na lotnisku czekali rodzice.

- Córeczko jak my się stęskniliśmy za tobą.-przytuliła mnie mama.

- Tak ja za wami też.-powiedziałam,pożegnałam się z panem Jarkiem i również podziękowałam.Razem z rodzicami wróciłam do Nysy gdzie czekała mnie kolejna niespodzianka.....

 

 

 

 

I oto moja niespodzianka dla was,przyśpieszyłam czas bo dopiero teraz  będzie się działo w ich życiu :) Dziękuję za komentarze i mocno mnie nie bijcie,następny we wtorek.Brawo dla chłopaków szybkie 3:0 i kolejne 3 punkty dla nas.

Pozdrawiam Aga