Rozdział 29:

Dziś pierwszy raz idę na spotkanie do psychologa,ale idę tam tylko dlatego żeby już więcej mi nie zrzędzili.Wczoraj pisałam ostatnią maturę pisemną teraz czekać tylko na ustne.Wstałam o 10:00 i poszłam się ubrać.

Zeszłam zjeść śniadanie i tata zawiózł mnie na spotkanie do poradni w Nysie.

- Nie stresuj się,daj sobie pomóc.Będę na ciebie tu czekać.-powiedział tata.

- Dobra cześć.-powiedziałam i wyszłam z samochodu.Udałam się pod wskazane drzwi.Zapukałam i po chwili usłyszałam że mogę wejść.

- Dzień dobry.-powiedziałam.

- Witaj ty jesteś Berenika?-zapytała mnie kobieta,która wyglądała na co najmniej 30 lat.

- Tak to ja.-odpowiedziałam.

- Ja nazywam się Róża Broniewska,może usiądź sobie spokojnie i nie stresuj się.-usiadłam na fotelu.-Posłuchaj znam twoją historię,ale muszę poznać co dzieję się w tobie.-powiedziała.

- Nic się nie dzieje.

- Przyszłaś tu bo masz problem.

- Nie,przyszłam tu bo mi kazali.-wykrzyczałam.

- Bereniko spokojnie powiedź mi co czujesz?-zapytała,a ja zaczęłam płakać.

- Ja nic nie czuję,pani nie wie co to znaczy stracić coś na czym ci zleży.

- Właśnie dla ciebie chcę poczuć to co ty i wtedy będę wiedziała jak ci pomóc.- i tak spędziłam u niej z 4 godziny,ale muszę wam powiedzieć że ta rozmowa bardziej mnie zdołowała,trudno się mówi o czymś co boli na każdym twoim kroku.Gdy wyszłam z budynku,tata już stał na parkingu,bez słowa pojechaliśmy do domu.Gdy przekroczyłam próg domu to zaczęły się pytania.

- I jak było córeczko?-zapytała mama.

- Czułam się jak jakaś wariatka.-powiedziałam.

- Ale to dla twojego dobra.

- Idę do siebie.-powiedziałam i poszłam do pokoju,nie minęła chwila i zadzwonił Michał.

- Słucham?

- Co tak oficjalnie?-zaśmiał się,ale mi do śmiechu nie było.

- Normalnie zapytałam,coś się stało?

- Jak po spotkaniu?-zapytał.

- A jak ja mogę się czuć skoro każdy myśli że jestem wariatką.

- Skarbie posłuchaj jutro po ciebie przyjeżdżam i jedziemy nad jezioro na kilka dni,odpoczniesz od tego wszystkiego,zgoda?-zapytał.

- Zgoda,o której będziesz?

- Będę u ciebie o 11:00,więc proszę być gotowa.

- Dobra to do jutra.-rozłączyłam się,poszłam poinformować rodziców o wyjeździe i spakowałam rzeczy.Zasnęłam o 22:00.

Rano obudziłam się o 10:00,szybko zerwałam się na nogi i popędziłam do łazienki.Ubrałam się.

Zeszłam na dół do kuchni.

- Zrobiłam wam kanapki na drogę.-uśmiechnęła się mama.

- Dzięki.-powiedziałam.

- Tylko córciu uważaj nad wodą.

- Zawsze uważam.-powiedziałam.O 11:00 pod domem wstawił się Michał.

- Cześć skarbie.-pocałował mnie.

- Hej.

- Ale zaraz nigdzie nie pojedziemy,dopóki nie zobaczę uśmiechu na twojej buzi.-zaśmiał się.

- To chyba nie pojedziemy,bo nie jest mi do śmiechu.-powiedziałam.

- Kotku proszę jeden maleńki uśmiech.-poprosił i wymusiłam ten uśmiech.Wsiedliśmy do samochodu i pojechaliśmy na mazury.Musiało mi się zasnąć bo obudził mnie Michał informując że jesteśmy na miejscu.Gdy otworzyłam zobaczyłam prześliczny widok.

- Michał ale kiedy ty to załatwiłeś?-zapytałam wychodząc z samochodu,a on objął mnie od tyłu i tylko szepnął.

- To moja słodka tajemnica,mam nadzieję że się podoba.-pokiwałam głową i mocno go pocałowałam.Weszliśmy do naszego domku i znaleźliśmy się w sypialni ciesząc się sobą i oto pierwszy raz się uśmiechnęłam.

Rano obudziło mnie głaskanie po plecach.

- Dzień dobry kochanie.-powiedział i mnie pocałował.

- Dzień dobry.-uśmiechnęłam się.

- Wiesz że brakowało mi tego kochanego uśmiechu?-zapytał.

- Mogę się domyślić,muszę cię przeprosić za swoje zachowanie.Wiem że byłam nieznośna.-przytuliłam się do niego.

- Nie gniewam się pewnie tak samo bym się zachowywał,a powiesz mi jak było na tym spotkaniu?

- Było okropnie mówić mi o tym ale wiem że chcę mi kobieta pomóc więc podejmę się tego.

- Dobra więc teraz śniadanie i idziemy się kąpać bo mamy dziś upalny dzień.

- Dobrze.-resztę dnia spędziliśmy nad wodą,niestety to co dobre szybko się kończy i musiałam wrócić do szarej rzeczywistości,wszystkie matury ustne pozdawałam teraz czekać do z pisemnymi znalazłam studia w Katowicach razem z Julką.Wybieramy się na akademię muzyczną.Z moim samopoczuciem już lepiej te rozmowy wiele dają częściowo się pogodziłam ale jeszcze nie do końca cieszę się że mam takie wsparcie u rodziców i u Michała......

I jest następny,mam nadzieję że wam się spodobał i z góry przepraszam za jego długość.Obiecuję że kolejny będzie dłuższy,dziękuję za wszystkie komentarze i zachęcam do dalszego śledzenia i oczywiście komentowania.Zapraszam kolejny już w środę :)

Pozdrawiam Aga