Rozdział 28:

- Ber idziemy na spacer?-zapytała mnie Julka,która jednocześnie wyrwała mnie z natłoku myślenia.

- Tak chodźmy.-chodziłyśmy po całym mieście,ona opowiadała mi co robiła jak była u Zbyszka,a ja słuchałam.Kiedy przechodziłyśmy koło teatru,łzy same zaczęły mi spływać po policzkach.

- Słonko nie płacz.-przytuliła mnie.

- Chodźmy z stąd.-powiedziałam.Poszłyśmy do parku.-Julka dlaczego to zrobiłaś?

- Chodzi ci o zrezygnowanie z teatru?-kiwnęłam głową.-Pamiętasz na co się umawiałyśmy jak przyjmowałyśmy propozycję występów?

- Że idziemy razem,albo wcale.-powiedziałam.

- I ja dotrzymuję słowa,nie chcę występować bez ciebie.-przytuliłam ją.

- Marnujesz swoją szansę.-powiedziałam.

- Kochana zawsze jest plan B.No więc jak tam przygotowana na maturę,to już za dwa dni.-zapytała.

- Wiesz jak się obudziłam to sądziłam że ją przespałam,a to tylko zakończenie roku.Nie jestem chyba fizycznie przygotowana boję się że Gośka mi teraz dopiecze.

- Niech spróbuje coś powiedzieć,wiesz kiedy dostaliśmy telefon o twoim wypadku to nie mogłam ruszyć się z kanapy.Całe moje ciało było sparaliżowane.Zbyszek zaczął nerwowo szukać kluczyków od samochodu,dobrze że Bartek najpierw zadzwonił do nas.Pojechaliśmy po Miśka bo sam by tych nerwów spowodował wypadek.-powiedziała.

- Ja nawet nie zauważyłam tego samochodu,a wiesz co jest najgorsze,czułam że umieram ten ból był okropny.Całe życie przeleciało mi przed oczami,tej krwi było dużo na ulicy.....-przerwała mi.

- Cii.Nie myśl już o tym.

- Julka ale ja chcę to komuś powiedzieć.Nikt na drodze nie potrafił mi pomóc,a jak w szpitalu powiedzieli mi że to koniec tańcem to miałam żal że jednak nie umarłam.Wolałabym to niż teraz takie męczenie się.

- Ale ja nie przeżyłabym tego,gdyby coś ci się stało.Wracajmy,odprowadzę cię.-szłyśmy powoli,co jakiś czas się zatrzymując moje nogi nie do końca są jeszcze sprawne.Weszłam do domu i w salonie zobaczyłam moją całą rodzinę.

- Co tu się dzieje?-zapytałam.

- Przyjechaliśmy cię wnusiu odwiedzić.-powiedział mój dziadek i mnie przytulił.Może to zabrzmi trochę głupio ale miałam wrażenie że przyjechali tylko mi współczuć i litować się nade mną.

- Ala też przyjechaliście?-zapytałam Alicji.

- No a co jak się czujesz?-zapytała.

- A jak wyglądam?

- Świetnie.-uśmiechnął się Bartek,który trzymał na rękach Pawełka.

- I tak się czuję,cześć mały,ale on szybko rośnie.Idę się położyć.-powiedziałam.

- Córeczko ale wszyscy przyjechali do ciebie.-powiedział tata.

- Przepraszam ale jestem zmęczona.-od tygodnia nikt nie widział mojego uśmiechu jakby zniknął,nie potrafię się już uśmiechać za wiele mnie to kosztuje,nawet Michał nie potrafi mnie rozbawić.Leżałam sobie na łóżku kiedy zadzwonił mój telefon.

- Halo?

- Cześć słonko,jak się czujesz?

- Dobrze.-powiedziałam.

- Tylko dobrze,a myślałem że świetnie.Tęsknię za tobą,ale pociesza mnie to że zobaczymy się za kilka dni.-czułam że się uśmiecha.

- Przepraszam cię Michał ale jestem zmęczona.Zadzwonię do ciebie jutro.-powiedziałam.

- Dobrze to do jutra kocham cię.

- Ja ciebie też.-rozłączyłam się i zaczęłam myśleć nawet sama nie wiem o czym.Około 19:00 do mojego pokoju wszedł Bartek z Alicją.

- Nie przeszkadzamy?-zapytali.

- Ciekawe w czym moglibyście mi przeszkodzić?-zapytałam.

- No może w nauce do matury.-zaśmiał się Bartek.

- Mamy do ciebie sprawę,a tak na prawdę to pytanie.-powiedziała Alicja.

- Słucham.

- Czy nie zostałabyś chrzestną Pawła?

- Ja,nie wiem czy on chciałby mieć taką chrzestna kalekę.-powiedziałam.

- Berenika nie przesadzaj nie jesteś kaleką.-powiedział Bartek.

- Nie,jestem i do tego nic w życiu nie osiągnę.To nie jest dobry pomysł,przepraszam ale muszę odmówić nie chcę zniszczyć mu życia,nie chcę żeby się wstydził.-powiedziałam i wyszłam z pokoju.

Oczami Bartka:

Poszliśmy z Alicją poprosić Berenikę na chrzestną,ale ona nam odmówiła.

- Nie,jestem i do tego nic w życiu nie osiągnę.To nie jest dobry pomysł,przepraszam ale muszę odmówić nie chcę zniszczyć mu życia,nie chcę żeby się wstydził.-powiedziała i wyszła.

- Bartek ona ma ogromny problem,musimy porozmawiać z twoimi rodzicami.-powiedziała do mnie Ala.

- Myślisz że psycholog jej pomoże?-zapytałem.

- Musi pomóc jej pogodzić się z tym co się stało i pokazać jej że powinna dalej żyć.

- Masz rację,chodźmy.-poszliśmy do rodziców,i okazało się że rodzice są tego samego zdania teraz tylko musimy znaleźć najlepszego specjalistę.

Oczami Bereniki:

Dziś wstałam o 10:00 jutro matura a ja mam to gdzieś.Ubrałam się.

 

I zeszłam do kuchni.

- O witamy śpiącą królewnę.-zaśmiał się tata.

- Raczej śpiącą kaleką.-powiedziałam.

- Berenika,posłuchaj musimy ci coś powiedzieć.-zaczęła mama.

- Co takiego?

- Od jutra zaczynasz terapię u psychologa.-dokończył tata.

- Słucham?-krzyknęłam.

- Córeczko musisz dać sobie pomóc bo my już z tatą nie potrafimy.

- Ale to nie oznacza że wyślecie mnie do zupełnie obcej mi osoby.-znów krzyknęłam a do kuchni wszedł Bartek,Kuba i Alicja.

- Co się dzieje?-zapytał Kuba.

- Nic tylko macie mnie wszyscy za wariatkę.-powiedziałam.

- To nie tak,ale.....

- Wiecie wam to chyba na rękę że nie będę tańczyć bo przynajmniej nie musicie się wstydzić za mnie.-powiedziałam.

- Co ty mówisz dziecko.-zapytał tata.

- Mam dość idę się pouczyć na jutro.-wyszłam z kuchni i poszłam do pokoju zamknęłam się w nim i płakałam,cholera nawet nie wiecie jak mnie to boli.........

I jak wrażenia? Nie sądzicie że Ber wpadła w małą depresję?Następny niestety w poniedziałek bo jutro jadę do babci i nie będę miał czasu napisać rozdziału.Ja tu sobie siedzę na internecie i tu nagle dowiaduję się że dziś Łukasz Wiśniewski zmienia stan cywilny,więc pragnę złożyć życzenia dla Łukasza i Kasi,zdrowia,szczęścia i pomyślności na nowej drodze życia :)

Widzimy się w poniedziałek.

Pozdrawiam Aga